Jak uczymy

Metoda dramy

Najprościej o dramie, można powiedzieć, że to "teatralne techniki wykorzystywane do celów edukacyjnych".

Drama (z greckiego drao - działam, usiłuję) – jest to metoda pomocnicza w nauczaniu różnych przedmiotów szkolnych lub samoistna metoda w kształtowaniu osobowości człowieka poprzez rozwijanie wyobraźni i wrażliwości. Drama wykorzystuje spontaniczną, właściwą naturze człowieka, ekspresję aktorską oraz skłonność do naśladownictwa i zabawy. Może być zarówno metodą samodzielną, wychowawczą, służącą rozwijaniu osobowości dzieci i młodzieży, jak i pomocniczą, dydaktyczną, wykorzystywaną w szkole na lekcjach języków obcych, historii, geografii i literatury. W Anglii pierwsze eksperymenty "dramatyczne" pojawiły sie w latach dwudziestych i trzydziestych naszego stulecia. W latach czterdziestych do szkół wprowadził dramę Peter Slade. Uważał ją za swoistą formę artystyczną i domagał się, żeby stała się odrębnym przedmiotem, na takich samych prawach jak literatura, historia, muzyka czy plastyka. Kontynuatorem jego poczynań był Brian Way, który oparł swoją koncepcję na wykorzystywaniu pięciu zmysłów człowieka: wzroku, słuchu, węchu, smaku i dotyku. Drama jest metodą dydaktyczno-wychowawczą nastawioną świadomie na proces nauczania. Z tym łączy się spontaniczność, naturalność zachowań uczniów-uczestników w rolach oraz improwizacyjność formy.

w dramie nie ma podziału na aktorów i widzów;

najważniejszy jest pełny, całościowy rozwój indywidualności człowieka uczestniczącego w fikcyjnym zdarzeniu,

uczestnicy zachowują się naturalnie i logicznie, koncentrując się i angażując w pełni na określonej sytuacji,

w dramie uczestnicy improwizują, to znaczy pracują bez scenariusza

Metoda TPR

Total Physical Response (reagowanie całym ciałem) to nauczanie języka obcego przez ruch, a dokładnie włączanie całego ciała w proces przyswajania nowego słownictwa oraz struktur językowych. Metoda nie operuje podręcznikiem, nie ma też opublikowanego kursu, który w całości można by przeprowadzić metodą TPR. Wiele zadań można przekształcić, wprowadzając elementy reagowania całym ciałem. TPR wykorzystuje tryb rozkazujący, a wydawane przez nauczyciela komendy są prostym sposobem, by sprawić, że uczniowie wykonują ruch całym ciałem. Nie zawsze jednak polecenia wydawane zgodnie z metodą TPR będą komendami w trybie rozkazującym. Często spotkamy też prośby o pokazanie jakiejś czynności lub wyrażenie całym ciałem jakiegoś zjawiska czy postaci (np. wykonującej określony zawód) lub zwierzęcia. Mamy tu do czynienia z naśladownictwem, bowiem w życiu codziennym bardzo często, czasem nawet nieświadomie, używamy swoich predyspozycji naśladowniczych. Prawie każdy podręcznik do nauczania języka angielskiego dla dzieci przedszkolnych i wczesnoszkolnych proponuje szereg aktywności prowadzonych metodą TPR. Często są to właśnie zdania rozkazujące, ale także propozycje ćwiczeń naśladowniczych.

Metoda polisensoryczna

Metoda ta ma na celu zaangażowanie jednocześnie wszystkich zmysłów ucznia oraz jego kanałów odpowiedzialnych za percepcję tj. : wzroku, słuchu, mowy, koordynacji ruchowej czy tych odnoszących się do emocji. Ta metoda nauczania stosowana jest w naturalnych sytuacjach – nawet wtedy, gdy uczymy się swojego ojczystego języka w wieku dziecięcym lub kiedy bezpośrednio uczestniczymy w rozmowie w jakimś innym państwie. Taki styl nauki daje bardzo szybkie i w odruchowo prostym schemacie osiągane rezultaty. Stymulacja polisensoryczna usprawnić ma zmysły takie jak czucie proprioceptywne , dotyk, węch, smak, wzrok i słuch w taki sposób, aby dać uczniom możliwość integracji oraz poznanie świata przy użyciu własnych zmysłów.

Metoda naturalna

Ten sposób nauki mówi, że kluczem do opanowania języka jest przysłuchiwanie się wypowiedziom obcojęzycznym, gdzie ich sens jest w ucznia oczywisty i jasny w przesłaniu, bo jest efektem oczywistej sytuacji. Uargumentowanie takiej tezy potwierdzić może to, że właśnie takim sposobem każdy z nas poznawał swój język ojczysty. Lektor językowy prowadzi zajęcia w taki sposób, aby proces nauczania był podobny do sytuacji, w której małe dziecko uczy się języka ojczystego. Stosuje w tym celu mało skomplikowany język, nauczyciel opowiada o tym, co aktualnie ma miejsce, używa gestów oraz mimiki twarzy oraz wielokrotnie powtarza to, co już powiedział tylko, że za pomocą innej konstrukcji zdania. Ta metoda poza tym, co już wcześniej zostało powiedziane głosi, iż fundamentem powodzenia takiej operacji jest całkowite zniwelowanie stresu. Wówczas do zadań nauczyciela dochodzi jeszcze to najważniejsze – stworzenie miłej, bezpiecznej oraz akceptowanej przez uczestników atmosfery przyjaźni.